Na een heerlijke ontspannen vakantie in de Spaanse Pyreneeën en aan de Franse Westkust. Met een aantal heerlijke trainingskilometers in de bergen. Was het op 20 augustus dan eindelijk zover de HuBuT (HundsBuckel) Trail op de Duitse Hundsrück ergens tussen Bonn en Wiesbaden waar de Moezel en de Rijn samenkomen.
Op de dag ervoor ben ik in de middag naar het gehucht Laubach gereden waar ik had afgesproken met Duitse Trail vrienden. Om een uur of 5 in de middag arriveerde ik in het dorpje waar Sandy een van de Duitse vrienden mij al lachend stond op te wachten met de mededeling dat het hier echt klein was. We konden overnachten op de parkeerplaats van het gemeentehuis waar we gebruik konden maken van het toilet en de douches. Vanaf het gemeentehuis zijn we even gaan kijken bij de lokale voetbalclub waar we ook ons startnummer moesten halen. Bij terugkomst hebben we nog wat gegeten en een biertje gedronken waarna we maar zijn gaan slapen, want de wekker ging weer om 0600 uur aangezien de start van de 63km om 0700 uur was.
Na een goede nachtrust gingen we om 0700 uur met 160 vrouwen en mannen op weg voor onze 63 km. De eerste paar km’s gingen over brede boswegen maar al snel kwamen we op mooie singletracks waar het wel oppassen was voor de boomwortels. De eerste km’s liep ik mooi mee met de kop van de wedstrijd die allemaal e
rg nieuwsgierig waren aangezien ik op mijn LUNA sandalen liep. Oftewel wie is die gekke Hollander en gaat hij daar de hele wedstrijd op lopen. Na een km of 10 liep ik nog mooi op een 3e plaats met de nummers 1 en 2 in het zicht. Het terrein was hier een beetje als in Limburg dus licht glooiend. Maar tussen de 10 en de 15 km werd het terrein wel wat heftiger met zelfs een paar rotspassages waar je aan de kabel naar beneden moest. Daar ben ik wel wat tijd verloren en kwamen de nr’s 4 en 5 voorbij waarna ik voor me zelf besloten heb om de Trail ontspannen uit te lopen. Na 17 km kwamen we bij de ruïne van een Burcht, waar de eerste verzorgingspost was. De post was goed voorzien van allerlei lekkernijen, maar aangezien ik nog ruim voorzien was heb ik deze post overgeslagen, zodat ik bij de nr’s 3 en 4 kon aansluiten.
We moesten direkt na de verzorgingspost door een tunneltje met een beekje die onder de doorgaande weg doorliep. Dit deed me een beetje denken aan de beroemde tunnel van de BARKLEY Marathons die onder een verlaten gevangenis doorloopt. Hierna ging het in het bos weer behoorlijk berg op, wat duidelijk niet te vergelijken was met Limburg. Al snel heb ik de mannen voor mij laten gaan aangezien ik dat tempo net iets te snel vond gaan. Waarna ik op 20 km aankwam bij de “Geierlay” een van de langste hangbruggen van Duitsland. Hij heeft een lengte van 360m en gaat over een dal dat 100m dieper ligt.
De brug was vooral op het tweede deel een lekker pittige klim omdat hij natuurlijk doorhangt. Na de brug ging het weer verder richting de volgende verzorgingspost op ongeveer 35 km waar ik als 20 ste doorkwam,
Na hier wat gegeten te hebben en mijn flessen weer gevuld te hebben ging het weer verder door een klein dal met een stroompje waar je zelf je weg maar moest bepalen aangezien die er niet was. Het leek wel op een stukje jungle in Duitsland. Na een kleine 1,5 km kwamen we weer op een bospad waar je weer even vlak kon lopen. Toen het pad weer begon te stijgen hoorde je een raar gesuis wat achteraf reusachtige windturbines bleken te zijn die boven op de berg stonden. Na een mooi lusje van 10 km kwam je bij de achterkant van de verzorgingspost uit waar je direkt linksom naar boven moest en via allerlei mooie singletracks waar het bij een paar klimmetjes zelfs handen en voeten werk werdt. Hier heb ik toch nog weer wat mensen in kunnen halen en na 50 km kwamen we aan bij de 3e verzorgingspost. Even hiervoor was ik bij een deelnemer uit Luxemburg aangesloten die ongeveer dezelfde pace als mij had, dus we zijn vanaf hier samen verder gelopen. De volgende verzorgingspost stond 6 km verder alweer op ons te wachten die we over geslagen hebben. Aangezien mijn Luxemburgse vriend bang was om kramp te krijgen als hij stil zou staan. Ondertussen haalden we diverse deelnemers van de 37 en de 13 km route’s in doordat de route’s op een gegeven moment weer bij elkaar kwamen. Dit motiveert toch wel na al zoveel km’s afgelegd te hebben.
Na de post op 56 km moesten we door het stadje Kastellaun waar nog wat pittige klimmetjes op ons lagen te wachten. Het venijn zat zoals gewoonlijk weer in de staart. Maar na dit overleefd te hebben kwamen we weer op een bekend stuk van de route waar we s’ochtends ook gelopen hadden dus zo wist ik dat we er echt bijna waren. In de laatste 3 km werd ik nog wel ingehaald door de eerste dame wat ik zelf nog wel jammer vond. Maar ja ere wie ere toekomt zij was gewoon sneller dus moest ik mijn hoed voor haar afnemen. Na 6 uur 47 minuten en 17 seconden kwam ik over de finish, waar ik 63,3km had afgelegd met 1876hm stijging. Hier werd ik voorzien van een fantastische medaille gemaakt van lokale leisteen en een welverdiend alcoholvrij Weizen biertje.
Na een warme douche in het gemeentehuis kon ik weer beginnen aan de rit van 450 km richting huis waar de vrouw op mij wachte met een Belgisch biertje en een lekkere kop soep.
Terugkijkend kan ik alleen maar zeggen dat ik zeer tevreden ben over mijn eigen prestatie met een 15e plek bij de mannen van de 128 manlijke deelnemers en dat op. En het was een goed georganiseerde kleinschalige wedstrijd met een heel gevarieerd parcours. Aangezien het voor de organisatie de eerste keer was dat men dit evenement organiseerde alle lof in die richting. En voor de mensen die er aandenken om volgend jaar een mooie Trail met wat klimwerk in het buitenland willen doen is dit zeker een aanrader.
